تمام دانش‌آموزان سخت معتقد بودند که نظام سوسیالیستی بهترین روش برای اداره یک کشور است زیرا در آن نه فقیر و نه ثروتمندی وجود دارد و همه به‌طور برابر زندگی خواهند کرد.
پروفسور پیشنهاد داد: از این به بعد تمام نمرات به‌طور میانگین حساب و داده می‌شود و همه یک نمره را دریافت می‌کنند.
به این ترتیب نه کسی 20 می‌گیرد و نه کسی تجدید می‌شود.
پس از امتحان اول نتایج جالب بود . میانگین نمرات 16 شد.
درس‌خوان‌ها و پرتلاش‌های کلاس که برای امتحان خود را به‌خوبی آماده کرده بودند از نمره? 16 بسیار ناراحت بودند و در عوض تنبل‌ها ابراز شادمانی کردند .
در امتحان بعدی معلوم شد آن بچه درس‌خوان‌هایی که ساعت‌ها پی مطالعه و یادگیری بودند از تلاش خود کاسته و یک پله پایین‌تر آمدند و آن‌هاکه کم‌تر درس می‌خواندند تقریباً درس را رها کردند زیرا از تجدید نشدن خاطر جمع بودند.
میانگین نمرات به 12 کاهش پیدا کرد.
در امتحان سوم اما همه‌چیز تغییر کرد.
مشخصا" خیلی‌ها درس خواندن را رها کرده بودند و آن بچه درس‌خوان‌ها آن‌قدر از دوران اوج خود فاصله گرفته بودند که حتی اگر می‌خواستند نیز دیگر قادر به کسب نمرات سابق نبودند.
تمام کلاس نمره? 7 دریافت کرد. حالا همه با هم تجدید شدند!!!
همه به پرفسور اعتراض کردند و خواستند که از این به بعد همچون سابق نمرات به‌طور مجزا محاسبه شود.
اما پروفسور اجازه نداد و گفت: هرکس این سیستم را قبول نداشته باشد از دانشگاه اخراج می‌شود!
دانش‌آموزان سکوت کردند و سپس پروفسور افزود: حالا علت شکست نظام‌های سوسیالیستی را فهمیدید؟
در آخر باید گفت که بدون حمایت از کوشش‌گران و ارج نهادن استعداد‌ها، و همچنین با توزیع ناشیانه ثروت بدون برنامه‌ای برای تولید ثروت، نه رفاهی وجود خواهد داشت و نه سیستمی اجتماعی که بتواند از مستمندان حمایت و برایشان تولید اشتغال کند. در نتیجه همه قرار است که بد باشند و بد زندگی کنند!
